it's allowed // urte berri on, happy new year, あけましておめでとう, frohes neues Jahr, bon any, feliz ano novo, feliz año nuevo, gelukkige nuwe jaar, bonne année, gott nytt år

river thames mystery

we all need protection

note book // we wish that your life is going to be fabulously enjoyable with using this notebook.

dead people

I see dead people. All the time, not only sometimes. They take the bus and the underground. They go what the fuck do I know where, 'cause where do dead people go? 

They go to school and they go to work. Perhaps. They go dancing and they go and knock their liver, kidney, brain unconscious. Perhaps. They ride bikes.

Dead people say they love you and then they change their minds. Dead people say they don't love you and then they change their minds. 

They kiss you and they forget they did. They kick you in the balls and they remind you all the time. 

They try to say goodbye but they never go. Fuck, go! Save your breath, they won't. 

Then you think okay, I'll go. You jump into a spaceship only to find them on Uranus, Saturn and bloody Shinjuku. Uranus. They say it's nice. I should go someday. Let's go to Uranus! They say it's nice there! 9 out of 10 dentists say: go to Uranus! It's niiiiice! Dead people agree and that's why you find so many of them there. Even as many as in Shinjuku. 

Dead people talk. God don't they! They talk too much, night and day. They won't let you sleep. They say things they shouldn't, they have huge mouths. You could walk over their teeth and never get to the wisdom tooth. What the fuck am I saying! They haven't got any wisdom tooth. You wouldn't even reach the second molar, no matter how long you walk. You'd need a base camp and countless bases and shelters. 'Cause they have huuuuge mouths. Gigantic. And they have bad weather. In their mouths. Wind. Snow. Wind and snow. In their mouths.

That's why they say things they shouldn't, dead people. Things like pass me the salt, what's the time, I like you dollface or it's too tight. 

The moment they separate their lips you're fucked. They trick you. They WILL trick you. They trick you regardless. You could have four ears and eight eyes and you would never hear/see that coming. Not in a million years. And when you know you're tricked you say you wish you never encountered them and you know you're lying. LIAR! You pathetic dead people loving liar! You can't break the spell. Get over it. And be thankful she ever had you in mind. 

Hit the wall. HIT THE BLOODY WALL! There. Shut up, hysterical. Here, a hankie. Clean up the mess. You're soaking in indignity.

egunkaria libre

Hautsi zuten anfora. Iturritik itzulian zuhaitz artetik agertu, anfora kendu eta hautsi. Hautsi zuten eta supergluea hartuta konpoduta itzuli nahi omen digute orain, zazpi urte geroago, zazpi urte berandu. Hautsi duenaren aurpegia garbitzeko eta eskerrak ematera behartuz.  

Hor duzu ditxosozko anfora! Konpondu dizut gainera! Ez zara ba kexatuko! Ikusten? Zunzentzazkoa naiz azken finean. Badazpada ere apurtu nizun anfora, barruan pozoia gordetzen zenuelakoan. Ez zenuela pozoirik? Ura zela? Nik banekiela? Hau errespetu falta! Nork eman dizu hitza? Ea anfora izateagatik kondenatuko zaitugun! Esker txarrekoa zu! Hobe zenuke anforak utzi eta guk darabilgun titaniozko termoak erabiliko bazenitu. Beste anfora batekin ikusi zaitugulako, ez pentsa. Kontuz ibili gero, badakizu anforak erraz apurtzen direla, ostropos egin eta hara, hautsi da anfora! Bultza zaitzakete ere, hautsi eta ea pozoia daramazun ikusteko. Hori egiteko eskubide osoa daukagu. Errua zurea da anforak erabiltzeagatik. Bitxia zara gero, burugogorra! Termoek ura, ardoa, hobeki gordetzen dutela ez al duzu ikusten? Izaki atzeratua, ez zaitez triste izan, geuk lagunduko dizugu, zure hobe beharrez ari bait gara.

maialenen DNIa

Ez dut Maialen Lujanbio pertsonalki ezagutzen. Beste herri baten gauza bera ikasteak ez luke fakultate berean izan beharko, gurean bai ordea. Horregatik behin edo behin fakultatean ikusia dut, pasiluetan. Klasean aurkitu nuen bere DNIa behin, lurrean, eta idazkaritzara eraman nuen. Prentsan irakurri oi dut Maialenek idazten duena, EHn nagoenean bederen. Bertsozalea naiz, inondik inora entenditua, baizik eta txikitan bertso eskolan zertxobait aritutakoa, bertsopoteo eta bertsoafari baten edo bitan parte hartutakoa eta saio on batekin emozionatzen den beste bertsozale bat. Hori da Maialenekin amankomunean daukadan bakarra. Gutxi.

Hori al da amankomunean daukagun bakarra? Beste herri batean bai, ez gurean ordea. Hitzekin nola jarri Maialenek atzo irabazi zuenean sentitu nuen poza? Ez dut ezagutzen, baina nitarra da. Nola da posible? Ez da posible! Ez, beste herri batetan ez, bai gurean ordea. Nahiko indibidualista naiz ni, oso ez esatearren, baino atzo, bertsoz bertso, egun osoan zehar interneten emanaldia jarraituz, orain jateko zerbait, gero komunera joateko aprobetxatuz, parte sentitu nintzen, familia handi baten parte.

Deitu iezaguzue tribu zeuen poltrona garaietatik, eritzi saltzaile-erosleak, aspalditik urkoaren balorea kuantitatiboki neurtzen duzuen hoiek, Alianza de Civilizaciones hori eraiki nahi duzuen hoiek, herriekin kontatu barik, hori bai. Kosmopolitibismo faltsu baten ordezkariak zuek! Ez bait duzue ulertzen atzo milaka pertsonek sentitu genuena. Eta ez hizkuntza ez ulertzeagatik soilik, handitasun aurreprogramatu baten optikatik begiratzen gaituzuelako, txikitasuna kilogramoetan, sinpleki neurtzen duzuelako. Ez duzue ulertu nahi, ez da ahalmen kontua! Atzo sofatik altxatu ninduena, etxean bakarrik txalotzen jarri ninduena ez da txikia, oso handia da.

Atzo oholtza gainean ez Maialenek, ez beste zazpi bertsolariek, ez zuten DNIaren beharrik izan. Ez aurrean zuten 14,500 pertsonek. Ez etxetik, ez tabernetatik, ez txokoetatik jarraitu genuenok. Ez Documento, ez Nacional, ezta de Indetidadik ere. Ez paperik. Gure dokumentua ez da dokumentu, airea da. Moztu ezin den ura. Maialenek hatsa hartu, katalizatzaile lez jokatu, ahoa ireki eta bat egin gintuen. Bere begien dirdirak gureak busti zituen. BECen gertatutakoak milaka bihotz esteka ikusezinaz lotu zituen. Hau suntsitu dezakeen legea asmatu!

Barkatu Maialen, zurea ez den DNIa aurkitu eta itzuli nizulako. Espreski galdu zenuen akaso, ez duzulako behar.

sunbarbike

06,07,08,09...

make up the story // asmatu istorioa

What's with her? // Zer dauka?

subcontrataca

(fent click a les imatges es veuen molt millor)

Finalment el logo guanyador va ser aquest:

Però hi havia d'altres:

libertad digital?

amaia carreira rulez

I like my friend's work. You might as well do.



Just in case you didn't notice, there's a link where it reads 'my friend'.

ce qu'on trouve quand on nettoie

voilà

atea

Ez dut berarengan konfiantzarik esan zuen, egunero pauso ezberdinak zituela, ate aurretik pasatzerakoan nor zen esan ezin zuela, eta etxeko beste guztiak bere ate aurretik pasatzerakoan ezagutzen zituela, eta ez zela normala, eta zerbait izkutatzen zuela.

Pausoengatik, euren soinu, intentsitate eta erritmoaz bezala, dutxan ematen zuten denboragatik ere ezagutzen zuen etxeko jendea. Denboragatik eta urak jausterakoan, manpara ireki-ixterakoan... ateratzen zuten zaratagatik. Berak ez zuen dutxan denbora bera ematen, gaur bi minutu, bihar ordu erdia, ez zuen erabiltzen zuen urak, pareta-zoruarekin topatzerakoan zarata berarik egiten eta horrek aztoratu egiten zuen, aztoratu eta beldurtu.

itzulera

Jendeak galdera hau egiten dit maiz: Noiz itzuliko zara Euskal Herrira?



Zertarako? Atxilotua izateko? Jipoitua izateko?

platano es

Argazkiari begira nork esan lezake Afrikan gaudela. Talk about common places. Aurreritziak. In a continent were millions starve,  we're enjoying delicious organic food in trendy restaurants inside high secured waterfront malls. Welcome to South Africa. Lurmutur Hiria maite dut. Wish you were here.

adéusiau

gela gorria

Geocitiesek itxi nahi du.

you've got me トント naukazu

txoko

Roppongi aldean ireki berri dute Tokyoko bai, agian Japoniako euskal jatetxe bakarra. 5-6 mahaiko jatetxe honetan bazkaldu genuen lehengoan, bai nahiko merke eta on bazkaldu ere. Eguerdiko ardobako menuak 1000¥eko prezioa dauka -esan non Euskal Herrian 7-8€gatik bazkaldu daitekeen-, 1300 ardoagaz, eta jende jatorra ari da berton lanean -Japonian zerbitzu ona eskeintzen dela esateak soberan dagoela badakigun arren, esateak ez du minik ematen. Txoko du izena eta japoniar batek EHri dion maitasunagatik ireki du. EHren kontzeptu nahiko zabala daukala kontutan hartu gabe -Kantabriako argazkiak, Estrella Galicia garagardoa...- benetan merezi du jatetxetxo honek: nahiz eta Tokyon egon etxean senti arazten dizun zerbait dauka. Eta ez naiz Gaztelugatxeko argazki eta ikurrinaz bakarrik ari. Euskal Etxearen inaugurazioaren esperoan, Euskal Etxe extraofiziala bihurtuko ote da Txoko...?

Gehiago jakiteko ikusi goiko webgunea eta Japan Timesaren kritika.

tree against yellow

SPrako tranbia // Unai Elorriaga

Alzheimerra. Harekin harremana euki ala ez euki, horrek egingo du irakurketa era batean ala bestean gertatzea, eta haren bidez Elorriagak sentitu araziko dizuna era batean edo bestean eragitea. Kasua kasu, zirraragarria, gradu ezberdinetan bada ere. Nire kasuan alzheimerra gertutik (eta era berean urrunetik, baina hori beste kontu bat da) bizitzen ari naiz eta liburu honek bereziki ikutu egin dizkit zenbait hari. Berunezkoa euki beharko luke sentiberatasuna liburu honek hunkitzen ez duen horrek, dena den. Poesiaz betetako paper bilduma, 'SPrako tranbia' erraz irakurtzen da, zailtasunak erraz bihurtzen dituelako, sofrimendua ikasgai ludiko, pertsonen arteko harremanak jostagarri, edertasuna sinplea dela erakusten digulako Unai Elorriagak. Noizean behin begiak liburutik altxatu eta inguruan duzun jendea begiratzera gonbidatzen duen irakurgai hoietakoa da 'Sprako Tranbia', edo begiak altxatu eta irribarre eginarazten dizun hoietakoa, metroan, busean, garbigailuak berea egin dezan itxoiten, ohean etzanda... Azkar irakurtzen da, azkar pentsatzen eta identifikatzen, ez arin. Batzuetan liburua hain da ona, ezen ordu gutxiren buruan irakurria duzun, bestetan, liburua hain da ona, ezen bukatzearen beldur, logelako mahaitxoan paratu eta itxoiten duzun, istorioa amaituko denaren beldur. Bestetan, liburua amaitu eta pozik zaude, bestetan liburua amaitu eta triste zaude, honetan, liburua amaitu eta pozik zaude eta baita triste ere, Lucas hil delako triste, Lucas hil delako pozik, Marcos, Maria, etarekin zer gertatzen den ez dakizulako triste, Marcos, Maria etarekin zer gertatzen den ez dakizulako pozik.

ホテル２

ビデオ

se me va de la maaaaano

Pis al Carrer de Guàrdia al Raval, 70m2 (diu el contracte), moblat, 4t pis, l’últim sense ascensor. A 1min de metro Drassanes, 2 de les Rambles, 3 del metro Liceu, una mica mes de Paral.lel (distàncies segons velocitats pròpies).

2 habitacions amb finestra, amb llum, com tot el pis, i dues petites sense. A mes cuïna, estudi, menjador i lavabo.

immer wieder

8am, uguisudani

アルプス

Pic by Tomoko Saito

Somewhere in Kabukicho among love hotels and hostos, there's four floors of the cheapest, looking-nothing-like-Switzerland izakaya ever: 2 hours, table charge, all the beer you can drink and food never make more than 1,500¥ and it is ususally around ¥1,300. Beer is a must -nobody'd come here otherwise- at 100¥ the mug and 500¥ the pitcher, and then there's a rather extense menu of food to choose from: gyoza, mame, yaki-nabe, fried chicken, fried rice, chips... anything.

Sometimes you wanna go where everybody knows your name, and although nobody at アルプス (Alps, as in the mountains) knows mine, it's the closest I can get to that feeling in Tokyo. They know me, they just don't know my name, but they know me, not sure wether they like me or any other gaijin for they send us all to the last floor where we won't mix with pure japanese, but they know I'm in the building, if you know what I mean.


I practically live there so if you ever come to Tokyo and want to see me, don't come to my house, don't go to my school, go to アルプス on a Friday night. Any other night there's a slight chance you can join us too.

somewhere over the rice fields

the crib life

Ah, the crib life...! This is where magic happens, where food mysteriously disappears from your drawer, finished toilet paper rolls reproduce as rabbits, electricity is perennial and where to my surprise, I have only seen one (ONE!) cockroach in the last 5 months.

But it is also one of the few single rooms I can afford within central Tokyo and is way better than the other 2 places I stayed in before. It is called 'Asakusa Crib 2', because there's an 'Asakusa Crib 1' not far away from here, where, by the way, I also lived for some 3 months last year. Basically this house were two different flats I believe, or maybe just a single family house and they made some 20 tiny rooms and convert it into a cheap guesthouse. First floor (groundfloor anywhere else but Japan) is where the common area is, then second and third is where the 'cribs' are. I'm lucky, mine has a window. It faces the building you see on the right. Not much, I know, but it's a window. If only psychologically, it helps, believe me, I lived in a place with no window in Yotsugi 2 years ago, and that's something I don't wanna do again.

All in all, this is what I call home and I will be leaving in a month. And that, my friend, makes me very sad.

le plat d'une femme est trés délicieux si cette vaiselle est utilisée

Quoi de neuf? Tu me manques beaucoup.