stranded II

stranded

You can't really plan ahead. When people ask me (people or companies at job interviews) where I see myself in 10 years I just answer that I don't know. I don't even know where I'll be tomorrow. So you can't really plan ahead. Tao brought me a sprained ankle and now I'm stranded at Chumphon. Now, some pictures for my sun and beach loving family who asked for them.

aspaldiko partez

Teluk Bahangetik Georgetownera bueltatu nintzen. Han beste gau txar bat pasa ostean lepo, sorbalda, bizkar eta oin errei esker, Tailandiarantz abiatu nintzen. Bidaia minivanean egin nuen, ostatutik zuzenean ateratzen zelako. Irudikatu 10 kilo inguruko poltsa. Irudikatu 10 kilo inguruko poltsa hori sorbalda erretatik eskegita orain. Dena den busa, handiago izanda, bide zailetan gutxiago mugitzen da (zaitu). Ideia ona finean, baina minivana baino busa izan balitz hobe. Busa ez da ostaturaino hurbiltzen baina.

Tailandian lehenengo geldiunean Hat Yai izan zen. Erredura baino lehenagoko plangintzan ez zegoen baina erredura osteko plangintzan gehienez jota 4 orduko bidaiak nagusitu ziren. Erredura osatu arte bederen. Bi gau eman nituen Hat Yain. Hiri interesgarria da, batez ere Tailandiarekin nuen lehenengo kontaktua izanik, baina ez da batere turistikoa, ondo dagoena. Turismoaren paradisua aurkituko nuen beranduago, edo turismoaren paradisua esan beharrean turisten lepotik bizi direnena agian. Hat Yain be batharekin izan nuen lehenengo kontaktua. Ringgitaren maisu bihurtu eta gero, oraingo honetan ikasle berriz ere txanpon berri bat mentalki eurotara pasatuz. Ordutik batharen maisu bihurtu naiz eta ringgita ahaztua dut, Singapurreko dolarra ahaztu nuen legez.

Hat Yaitik Trangera. Askoz hiri lasaiagoa. Baita begientzako mesedegarriagoa. Trangen, tenplu bati begira eta begira, inguruan bueltaka nenbilela, alboan zegoen (dagoen) eskolako maistra batek barrutik zetorren musikari buruz galdetutakoan eskolan sartzera gonbidatu ninduen. Musika klasera ailegatutakoan amaitua zen, baina musika irakasleak belarrien mesederako zerbait jo zigun.

Trangetik Phang Ngarantz jo nuen. Mendi tontor ikusgarriez inguratuta dago Phang Nga herria. Gaua Thawisuk hotelean pasa eta gero Phang Nga badian tour bat egin nuen. Loic frantsesa ezagutu nuen tour honetan. Ontziratu eta atera bezain pronto kaietik nire izena oihukatu zuen norbaitek. Begiratu eta Deborah eta Ben ziren, Cameron Highlandsen ezagutu, Georgetownen galdu eta Teluk Bahangen birtopatutako bikote normandar-menorkarra. Hau marka. Hainbat irlatxo ikusi genituen, kobazulo bitan sartu, batean ontzitik jeitsi barik. James Bond eta urrezko pistoladun gizona ikusi baduzue, badakizue zer nolako paisaiaz ari naizen: ikusgarria oso, baina James Bond Island deitzen duten horretan zabor eta turista gehiegi dago. Gure gidak Jack Sparrow edo Johnny Dept zuen izena. Ez zigun beste izenik eman. Ontzia, jakina, Black Pearla zen. Ondartzatxo batean geldiunea egin genuen bazkatzeko. Minutu batzuen ostean beste ontzi bat (beste longtail boat bat) agertu zen ondartzan eta bertan Deborah eta Ben. Bidaian zehar hainbatetan topatzeari barre egin genion. Tourrean lau berlindar zeuden, hiru neska eta mutil bat. Jende jatorra zirudien eta hitzegitean bazen, baina erretzaileak be. Haiek aurrekaldean zioazen, Loic eta biok berriz atzealdean. Bioi nahikotxo izorratu gintuen kea irensten ibili behar izanak. Zigarrokinak uretara botzatzen zituen tipoak gainera. Gidak ez zion ezer esaten, ez dute euren herria nahiko zaitzen tailadar hauek.

Gaua badian dagoen herrixka musulmanean pasatu genuen Loic eta biok. Baita Deborah eta Ben ere, baina beste ostatu batean. Haiekin zerbait hartu eta herrixka ikusi eta gero, Chris calgaryarra ezagutu genuen afarian eta nire gidan agertzen ez den Surin uharteei buruz hain ondo hitzegin zigun, ezen Kuraburira joan nintzen, nondik uharte hauetara ontziak ateratzen diren. Baina ez naiz irla hauetara joan, Chrisek emandako salneurria benetakoekin zerikusirik ez dutelako. Afaria ederra izan zen behintzat.

Hurrengo goizean Loic eta biok elkarrekin Ko Phi Phira joatea erabaki genuen. Bion ibilbidetik jausia zen irla hau topatzen genituen bidaiari guztiek oso garesti zegoela esaten zigutelako, baina bi izanda bungalowa partekatuz gero, agian ez zen horren garestia izango. Leonardo di Caprio izan nahi edo topatzeko asmoz jende gehiegi dago Phi Phin. Oso polita da baina turistikoegia, The Beach pelikula dela eta diruduenez, eta salneurri errikuluez josita. 500 batheko bungalowa topatu genuen. Partekatuta gela merke bat baino pixkat garestiago, entzundakoa baino askoz gutxiago. Eskerrak. Janaria baina garestiegi. Kontinentean 20 bath dena Phi Phin 80 eta ura 5etik 15era igo.

Orain Ko Taon nago eta egun ederra pasatu eta gero bihar snorkel tour bat hartuko dudan ala ez erabakitzear. Eskerrak playeroa ez naizela bestela hemen bizitzen geratuko nintzateke. Nire gusturako, eta nahiz eta ura garden-gardena izan eta arrainak inguruan igerian euki, ondarra fina ta zuria eta basoa zuhaitzez beteta, turistikoegia. Vietnamen ez omen da horrela. Ikusiko dugu.

blisters

Paradisuan eguzkiak gogor jotzen du. Ahazteak aieneak dakarzkit.

agur multimedia?

A week ago I was in Singapore, now I'm in Georgetown, Penang Island. I've been to Melaka, Kuala Lumpur and Cameron Highlands. I've met some nice fellow backpackers. I've had a good time. I enjoyed the jungle, both tar and tree jungle. But today I fell into a drain. This town is known for many things one of them being its open drains. It was raining very hard and the streets flooded. You can't see the ground if the streets are flooded so I fell into a drain. My camera was in my trouser pocket and half of me was in the drain, waist downwards. So goodbye camera. Das Leben ist grausam. Lucky I didn't break any bone tho.

singapore song

The heat is a hit. I've done the usual, that is walk, walk and walk. In this place tho I've entered a couple of malls searching the aircon that would dry my sweating. I'm lucky I'm not the sweating type.

I also went to the contemporary art museum where I met a just married couple and part of their familiy who invited me to eat the remainings of the party. It was delicious. It wasn't spontaneous, of course, I asked wether I could eat 'cause I saw noone eating. 'Go ahead!' said the groom, and well, he hadn't got to say it twice. Rice, noodles, pork (yes, pork), veggies, cake and listen, chocolate fondue! Yum. Free meal too, always a good thing for a backpacker which I realized I am today after an old man's question. Are you a backpacker? I doubted but I said 'yes'. Because I am: I have a pack and I carry it on my back. He also told me to be careful with the indonesians after asking me where I was staying. There has to be some kind of clash with so different ancestries. Maybe it is the money, maybe without the money they wouldn't stand eachother in such a small place. Singapore keeps me thinking, really.

There's a mixture of britishness and USamericanness together with the local malay, chinese, indian, indonesian etre. Street signs fonts are those in Britain, they spell centre, not center and then there's the colonial arquitecture and old public art. But there are so many cars and it is so difficult to find a pedestrian pass... that seems US american to me. Very touristy too.