"e"itb

Lotsagarria, etsigarria... euskaraz ez dakien euskal telebista.

ZatozEITB:zarbide datuak / datos de accesoVon: WWW daemon apache
Zu Kontakten hinzufügen
An: XXXXXXX@XXXXX.XX

Ongi etorri "Zatoz EITB"-ra

Zure alta eskaera ongi prozesatu da. Zure curriculum vitaea aldatzeko eta/edo eguneratzeko gako hau erabili beharko duzu beti. Emandako datuak Datu Pertsonalak Babesteari buruzko abenduaren 13ko 15/1999 Legearen esparruan ezarritako irizpideen araberako konfidentzialtasunarekin tratutako dira.
ERABILTZAILEA:XXXXX
PASAHITZA: XXXXX
http://www.eitb.com/korporatiboa/eitbn-lan-egin/curriculuma-bidali/ web orrira jo, zure datuekin

Agur bero bat,
EITB Taldeko Hautaketa Saila

street signs

Is there a girl gang patrolling the streets of Tokyo? Is this how they mark their territory? Or is it a feminist statement, just like when some women started their campaing against bras in the 60s, cutting them, burning them up in LSD soaked akelarres? If so, are we to expect more of these pads, tampons even, stuck in the streets of Tokyo? Is this the start of something bigger, a revolution? Or is it both, a feminist gang, a gang with a political stand? If so, who are they marking their territory against? And how does the other gang mark their territory if there is one? Is it a message? To whom? 

I have to confess I did feel kind of unsafe when I encontered these signs near the immigration office in Shinagawa. Then I thought it was genius. Have these anti-pad activists the power to regulate their bodies? Can they really control their menstrual cycle as to make it disappear? Or have some women gone estrous cycle instead? Is this scientifically possible? A mutation? Evolution? Did Darwin say anything about this? Is it in what we are eating? Or maybe this is just a woman who started using cloth menstrual pads or moons cups and keepers instead and didn't know what to do with the old pads she had at home... 

Menopause is also to be taken into consideration, if only as an hypothesis. But then again, why go all the way and stick these two pads on this certain pole at this certain baseball pitch? Why take the effort? To scare the children? Are we talking about some sick mind here? It has to be out of conviction, she/they had to have a message to deliver to the world. It would be not only a feminist one but also an ecological one.

The two pads being different would mean also some sort of communication is going on. Perhaps two different gangs are saying 'from the pole to the left this is my territory' -which would mean all the way to Chiba including Tokyo Bay and most importantly, Disneyland, which the smaller gang would be trying to protect from the big gang who would be for Japanese anime and against American cartoon imperialism, or, in the small gang's eyes, trying to destroy freedom and infant fantasy- and 'from the pole to the right, mine' -that is all the way to the Japan Sea, including whatever there is there-. In that case, the bigger pad gang would have a bigger portion of territory to look after, which would make the difference in size of the two pads understandable, by the way. 

If it's only Tokyo we are talking about here and if this would be the not only symbolic but also physical border between these two sanitary gangs' territories, then maybe it would mean the gang with the big pad is taking over the city -some kind of insatiable Roman empire- and the gang with the small pad is struggling to survive -Asterix, Obelix, Panoramix and all of them and their village with the Atlantic Ocean, the bay in this case, as their only rearguard-. David against Goliath.

Or it could be just some kids playing around. That would include a street art activist too. Whatever lies behind this, whatever the phenomena is, I'd like to know. Don't you?

予防は治療にまさる // prevention is better than cure

impossible french

le temps quand le lait est entièrement mis dans le café et il boit est le plus heureux

Schule-tik 学校-ra

ETBren webgunetik hartu dut argazkia.

Norberaren bizitzan hainbat gertakari memoriaren irratian (Anari dixit) noiz entzun genituen argi gogoratzen dugu, hots, gertatu zena gertatu zenean non geunden, zer egiten, norekin... gehiegi kosta barik gogoan dugu.

Adibidez, New Yorkeko Dorre Bikiena gertatu zenean Mamarigako jaiak ziren, guraso eta arrebarekin etxeko egongelan biharamuna pasatzen ari ginen, alfonbra gainean etzanda ni, telebistan ez dakit zer ikusten, bat batean Julio Ibarra 'ezbeharraz' hitz egiten agertu zenean (honekin ez naiz horren ziur, agian beste baten bat izango zen, baina ETB2 zen, hori bai). Bigarren hegazkina bigarren dorrea jo zuenean, etxean argi geneukan: ez zen ezbeharra izan, ez lehena, ez bigarrena.

Lady Di hil zenekoa ere gogoan dut. Irratia entzuten loak hartu ninduen eta gaueko ordu txikietan printzesaren eriotzaren berri ematen ari zirela esnatu nintzen. Zergatik ez galdetu. Lola Flores hil zenean antzeko pasadizo bat gogoan dudala uste dut, baina hori memoriaren ziria edo nerabetasunean lobako pasatutako gau askoren errua delakoan nago.

Madrilgo trenen atentatuaren goiz berean Bartzelonako Unibertsitateko Arte Eder Fakultateko Eskultura Ataleko zuzendari Jaume Ros Vallverdúrekin ez dut orain gogoan noren eskultura tailerrera joateko geratua nintzen. Fakultateko atetik irten eta berak eman zidan albistea. Kotxean sartu eta irratia pizteko baimena eskatu nion. Matarórako (Mataró al zen?) bidean buletinak eta hildakoak biderkatzen hasi eta ETA ez zela astakeria horren erantzule esan nion Jaumeri, ez zuela inodik inora zentzurik eta ETA balitz, bereak egin zuela.

Bushek Irak inbaditu zuenean Unter den Linden behera Sylvestre, Virginie, Armelle, Angeliki... eta milaka pertsona gehiagorekin Branderburgoko Atera abiatzen ari ginen. Justu hilabete bat lehenago, 2003ko Otsail hotz hark 20 zituen egunean FHTW eskolan negoen. Orain dela 7 urte izan zen, ondo gogoratzen dut, Euskaldunon Egunkaria itxi zutenean Berlinen nengoen, Arte Ederren azkenengo urtea bukatzen, ordenagailu gelan begi batekin berriak interneten irakurtzen, orain izenik ez duen baina garai haietan gogoko nuen neskari begiratzen bestearekin. 

Interneten bidez jabetu nintzen gertatzen ari zenaz eta interneten bidez jabetu naiz gertatzen ari denaz. Berlinen nengoela jabetu nintzen Audiencia Nacional eta Guardia Zibilaren berri paper baten aurkako basakeriaz eta Tokyon nagoela jabetu naiz Audiencia Nacional berak, 'oops, oker genbiltzan' esan eta Guardia Zibilak beste 10 euskalherritar Egunkaria ixteko argudio berekin gaur atxilotu dituenaz. Eskolan nengoela jabetu nintzen Egunkariaren itxiera maltzurraz eta eskolan nagoela jabetu naiz absoluzioaz.  Haurrentzako jolas-toki bat diseinatzen ari nintzela ikusi nituen Martxelo Otamendiren torturen osteko bideoak eta japoniera apunteak alboan ditudala 5 auzipetu/absolbituen zuzeneko agerraldia ikusi dut.

Ez dakit hemendik 7 urtera guzti hau gogoan izango edo orain zertan ari naizen gogoratuko dudan. Bada ez bada ere hemen idatzita utziko dut:


Apirilak 15 ditu gaur, gaueko hamarrak dira, nire gelan nago, birpasatu behar baina birpasatuko ez dudan japoniera liburua dut nire ezkerrera, arroz ensalada afaldu berria nere eskuinera, Bat For Lashesen Seal Jubileek xuabe ari du, gaueko bainua hartzen ari diren bi umeren farreak alboko etxetik heltzen zaizkit eta euskaraz idazten ari naizelako etakidea naizela, Japoniari estradizioa eskatu, bloga itxi, torturatu eta espetxeratu ahal nautenaz guztiz jabetzen naiz. 


Orain dela 7 urte gertatu zen, gaur egun gertatzen ari da.


PS: Egin gogora ekartzea ez da soberan, gauza bera izan bait zen. 

どこでも // euritako abandonatuak, nonnahi

>>>>>>>>>>visit<<<<<<<<<<

metablog: you never got posted