off we go

ahusnarlaria edo plan bat zuen gizona

Orain zer? Badakit egin behar dudana. Heldu da eguna. Hainbeste itxarotako eguna heldu da. Hainbeste itxarotako eguna heldu da eta ez dakit egin behar dudana nola egin.

Gehiegi onartu dut urteotan agian. Gehiegi bizi izan dut kanpoan. Kanpora. Kanpora begira. Kanpotik begira, hobe esanda. Gehiegi begiratu izan dut nire burua, goitik, nire etxea izan dena. Gehiegi, kanpotik begira, bizi izan dudan guztia, jazo zaidan guztia, egin dudan guztia. Ez al da hori, hain zuzen ere, irakatsi didatena?

Ez nagoela prest iruditzen zait eta zeharkatu berri dudan atea berriz ere zeharkatu nahi dut, atzera, barrura itzuli, ibili gabe. Mesedez, bultza nazatela, heldu bizkarretik eta onar nazazue zeuen magaletan. Magal erraldoi bakarrean.

Zirt. Zart. Biderik ez duenaren dilema. Biderik nahi duenarentzat, gaitzerdi. Baina nik ez dut biderik nahi. Nire lekura itzultzea baizik. Nire lekua dena uste dudanera. Zein da nire lekua?

Mundua hartuko dut eskuan. A zer sentsazioa! Horren gutxi pisatzen du nire munduak! Eta hala ere dudan guztia da. Dudan guztia hartu, orduan, fardela, eta aurrera. Ez, aurrera ez. Aurrean dudan kalea zabalegia da. Luzeegia. Alboetatik joango naiz, babestuko nauten kale estuetatik. Astiro.

Airea. Airea berria da. Aire berria, ez berritzailea niretzat. Ez da haizea, airea da. Barruan ez dago airerik. Aurpegi eta eskuetan ematen dit kale kantoi bakoitzean. Bizigarria bada, zergatik ez nau biziberritzen? Gauza ona bada, zergatik ez naiz hobe sentitzen? Ezberdintasuna bada, zergatik ez nau ezberdintzen? Kalean gauden guztioi berdin ematen badigu, zergatik ez dut sentitzen? Hor dago, badakit, ileak mugitzen bait dira, baita neureak ere, eta lepokoak, eta banderak, eta plastikozko, egunkari orrizko txori mutuak. Baina ez dut sentitzen, azala hil zaidalako. Horma garaiek sentiberatasun guztia xurgatu didate.

Nire mundua ez, nire mundua hemen nirekin dagoelako, oihal artean, baina besteen mundua atzera mugitzen zait. Ez dut gelditu nahi eta zeozerri atsegingo zaidanaren aukera eman. Dena den, nahi izan ezgero, ezingo nukeen. Mundua atzera mugitzen zaidalako, besteen mundua. Nirea ez, nirea aurrera, kale estuetatik eta oker bada ere.

Besteen munduek ez naute gustuko, baina niri bost. Ez zaituztet gustuko, ez begiratu niri. Utz nazazue bakean!

Pentsatu behar dut. Hitz egiten badidazu ezin izango dut pentsatu eta ez dizut minik eman nahi. Ez nizuke inoiz minik emango. Inoiz. Baina ez zaitez hurbildu, utzidazu pentsatzen.

Ezin naiz etxera itzuli. Etxea! Ba al dut etxerik? Aspaldi ahaztu nuen hori. Behin bai, etxea izan nuela uste dut. Uste, denbora asko pasa delako. Ametsa dirudi orain. Horma garai artean bortizki esnatu baino lehenagoko amets lainotsua. Baina bai, etxea izan nuenaz ia ziur naiz. Ez al dugu guztiok?

Ostatuan sartu naiz eta atea itxi dut.
-Hau da hau hotza! Egunon!- agurtu du mahaiaz bestaldeko andreak. Alboetara begiratu dut. Niri? Jakina. Denbora askoan hitz egin didan lehenengo emakumea da.
-Eztakit- erantzun diot. Aurpegia okertu dit baina egia da, ez dakit, lehenago ere esana dut ez dudala sentitzen, horma garaiek sentiberatasuna xurgatu zidatela, azala hilda daukadana-. Gela bat nahi nuke.
-Zenbaterako geratuko zara?
-Eztakit.

Gelan, konketa gaineko ispiluan begiratu dut. Ni naiz, baina ez dut nire burua ezagutzen. Hainbeste denbora eta gero nire aurpegia ikusteak ez nau espero nuen bezala eragin. Horma garai artean ispiluetan ez begiratzea erabaki nuen. Denboraren labankadak egingo zizkidan ebakiak ez ikusteko. Aurpegia nirea da, irudia… baina begiak… hain egiten zaizkit arrotzak ispilu barruko begiak! Ispiluak txistu egindako gizona arbuiatzen dut. Atzean duen gela ere ez dirudi ispiluko bera denik.

Ohean etzango naiz. Sabaia begiratzera. Beste ezer egiteko adorerik ez dudalako. Pixkanaka lokartu naiz usaintzen ez duen gela honetan. Ez du usaintzen edo ez dut usaintzen. Agian horma garaiek usaimena ere xurgatu zidaten.

Egun hau laster bukatzea espero dut. Eta bihar prestuago egotea. Egin behar dudana egiteko prestuago. Ez da kemena falta zaidanik. Horma garaiek xurgatu ez didaten gauza bakanetakoa da kemena. Baina lehenengo egun honetan ez dut lo besterik egin nahi. Barruan ez nuen eta lorik egiten.

Bihar prestuago egongo naiz. Kale estu hauek ez zaizkit hain zabalak irudituko eta lasaiago ibiliko naiz. Egin behar dudana egiteko lasaiago. Egingo dudalako, ez naiz orain txikikeriekin hasiko. Ez dut atzera egingo, atzean denbora gehiegi eman dut. Atzeko aldea ondoegi ezagutzen dut aurrealdera joan nahi ez izateko. Baina aurrealdera mugitu baino lehen egin behar dudana egin behar dut. Ez dut presarik. Ni izango naiz egingo duena. Ez beste inor. Ez zait inor aurreratuko, inork ez duelako hori egiteko arrazoirik. Lo egingo dut orain, beraz. Gaurko eguna eta gaurko gaua, eta bihar esnatutakoan argiago ikusiko dut guztia.


Ilun. Esnatu egin naiz eta ilun. Zer ordu izango da? Erlojua begiratu dut eta seiak. Hiruzpalau ordu gehiago, goizegi da. Zer zarata da hau? Goizegi da! Ez al du hemen jendeak lo egiten?
Astiro joan naiz esnatzen. Arratsaldeko seiak direna astiro konturatuko naizelako. Hurrengo orduak ohean etzanda botako ditut, pentsatzen, esnatu naizen jarrera berean, pentsatzen.

Bederatzietan bikote bat eta euren parreak sentitu ditut pasabidean. Alboko gelara sartu dira eta bietako batek musika jarri du. Edanda daude. Euren parreak aztoratzen naute, bereziki emakumearenak. Hortzak estutu ditut. Bere hortzak ikusten ditut, bere mingaina, bere parrea alboan, belarri ondoan izango banu bezala entzuten dut, belarri barruan, bere hortzak, bere mingaina, bere hortz apurtuak, bere mingain odoldua.

Musikaren nota baxuek nire gelako horma, sabai eta zorutik narrazean bidaiatzen dute eta nire ohea mugitzen. Maindireak esku artean estutu ditut. Ez al da hiri honetan pentsatuko duenik? Ez diot inori minik eman nahi. Altxatu eta kalera ihes egingo dut. Ez nauzue irabaziko, ez zarete egin behar dudanaren parte.

Behin kalean arnas egin dut, izan ere emakumearen parre ezatsegin horrek mailetan behera nire zapata zoletan itsatsirik zegoena zirudien. Arnasa. Noiztik ez dut benetan arnas egiten? Horma garai artean sartu baino askoz ere lehenagotik ez dakit arnastea zer den. Baina egin beharrekoa egingo dudanean arnasten ikasiko dut berriro ere. Zu bezala. Zergatik ez? Ez al dut ba sudurrik, ahorik, eztarririk, birikarik zuek guztiok bezala? Ez dut arnasten ordea. Begira gauzak zer diren. Irentsi egiten dut, ahokada handi bat aldi oro. Noiz egin badakit: airea falta zaidanean. Pentsatzen.

Atean nago, orduan. Ostatuko atean. Harrerako andreak zerbait esan dit hallera eskaileratan behera ailegatzerakoan baina ez diot ulertu, edo ez diot ulertu izan nahi, ez bait dut erantzun. Izan ere ez dut pentsatzeko astirik izan.

バス

You could also play more than one or even all of them at the same time. Just an idea.

me leva polo meu caminho